Even voorstellen…
Arnold Alexander
Ik ben Arnold Alexander, en nu voor het 2e jaar de coach van de selectie samen met Colin Geene. Als je Cnol roept zullen we samen omkijken maar hier later meer over.
Nu ik 37 ben geworden loop ik ook al 37 jaar rond op de korfbalvelden. Mijn ouders speelden samen bij Ons Eibernest en daar werd ik vaak als baby ondergebracht. Daar ben ik begonnen bij de Welpen met korfballen. Inmiddels waren we verhuisd naar Zoetermeer en speelden mijn ouders bij Phoenix in Zoetermeer. Eind van mijn pupillentijd ben ik naar Meervogels gegaan. Daar heb ik naast het leren korfballen het fluiten onder de knie gekregen en ben ik later de jeugd gaan coachen.
Bij Meervogels heb ik mijn maatje Colin later leerde kennen. In het kort (?) hierbij ons eerste kennismaking. Ik speelde in de A1 en Colin in de A2. Hij kwam er voor mij in (ik balen!). Toen scoorde hij ook nog de aansluiter. Wat was ik boos maar ik moest de eerste training na deze wedstrijd toch maar eens mijn excuses aanbieden aan Colin. Na de training hebben we een biertje gedronken en was onwijs gezellig. Col ging vaker mee met de A1 en onze vriendschap werd hechter en hechter. Zo komen we ook bij Cnol. Eind van mijn pupillentijd ben ik naar Meervogels gegaan. Daar heb ik naast het leren korfballen het fluiten onder de knie gekregen en ben ik later de jeugd ga coachen.
Na wat jeugdploegen training te hebben gegeven ben ik na een aantal jaren gestopt hiermee en heb ik tijd vrij gemaakt voor mijn horeca opleiding en het fluiten. Het spelen en coachen paste toen niet meer in mijn horeca agenda. Of dit de juiste keuze is geweest weet ik niet. Ik heb voor mijn gevoel nooit het onderste uit de kan gehaald als speler maar hierdoor wel als scheidsrechter. Na 3 jaar was ik klaar met de Horeca en wilde weer de weekenden voor me zelf hebben. Het fluiten ging ook goed en als ik hogerop wilde komen moest ik stoppen met de horeca. Alles gaat voor korfbal tenslotte dus ik luisterde naar de korfbalbond. Ik werk nu in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda.
In de periode dat ik stopte met de Horeca leerde ik ook mijn vrouw kennen, Saskia. Zij had weinig met sport en woonde in Utrecht. Dit maakte het niet altijd makkelijk. We wilden in de weekenden samen zijn, maar ik wilde ook mijn sport uitoefenen. Echt zo knap dat zij al die jaren mij deze ruimte heeft gegeven en nu nog steeds geeft! Zeker toen ik beeld kwam bij Marco van der Lucht. Hij wilde mij graag als assistent scheidsrechter aan zijn zijde hebben, als ik dit 2 jaar zou doen dan word ik zelf een betere scheidsrechter. Het betekende wel zelf fluiten, een wedstrijd samen met Marco fluiten en op en neer naar Utrecht. Die 2 jaar werden 14 hele mooie jaren met natuurlijk de Ziggo finale als hoogtepunt.
In deze 14 jaren is er ook veel veranderd. Zo ben ik in 2008 getrouwd met Saskia, zijn we verhuisd naar Zevenhuizen aan de andere kant van de Rotte dus. In 2011 en 2015 zijn wij ouders geworden van Jari en Kay. 2 jongens die net zo gek zijn als ik van sport en met name van Ajax. Jari zit ook op korfbal in de E2 bij Weidevogels en Kay doet zo nu en dan mee met de kangoeroes. Ik hoor jullie denken waarom Weidevogels en geen Meervogels. Ook dit is veranderd in die 14 jaar. Colin en ik zijn bij weidevogels 6 jaar lang trainer/coach geweest van eerst de A1 en later het 2e en 3e. Daarvoor hebben we ook het 1ste van Sperwers getraind. Nu ik klaar ben met het fluiten wil ik samen met Colin echt alles geven in het coach vak. Daarnaast ga ik vanaf eind november het bestuur in bij Weidevogels. In mijn vrije tijd ga ik zelf graag hardlopen.
Verder wil ik aangeven dat wij Erasmus echt een onwijs leuke, hechte groep vinden. Vaak als ik vertel dat ik de selectie coach van Erasmus is vaak het eerste wat je hoort is het wel leuk een studentenvereniging. Mis je niet veel mensen op de training. Dit soort vragen hoor ik wekelijks. Als ik dan vertel dat wij altijd rond de 20 mensen op de training hebben staan zijn ze vaak weer jaloers. Ook na de wedstrijden zijn coaches vaak verbaasd over hoe snel wij gezellig met elkaar een drankje doen.
Zo zie je maar het is weer een heel verhaal geworden. Wil je nog meer van me weten spreek me gerust eens aan, ik sta altijd open voor een praatje.
Peter kooij
